Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik met je bezig ben. Soms even snel vijf minuten, soms meerdere keren per dag. En dat al een heel jaar lang. De laatste tijd komt het steeds vaker voor dat ik ‘s avonds in de stress schiet omdat ik tot dan toe al de hele dag niet aan je gedacht heb. Maar een hele dag zonder je is me nog niet gelukt.
En dan te bedenken dat ik eerst niet kon kiezen. Dat ik zo erg twijfelde tussen jullie drie, dat ik voor geen van allen ging. Of soms een poging deed met één van jullie, om er dan vrij snel weer mee te stoppen. En weer te gaan twijfelen. Want ja, de een is vooral heel praktisch en redt zich overal wel. De ander is juist heel mooi en elegant; maar is dat genoeg? De derde valt er een beetje tussenin. Dat is dus ook degene die ik het vaakst geprobeerd heb, met het idee om dan het beste van twee werelden te hebben. Maar in werkelijkheid heb je dan een slap aftreksel van allebei: op zich best handig, en ach, ook niet lelijk.
Tot ik precies een jaar geleden klaar was met dat gedraal van mij. Met die eeuwige twijfel. Het was tijd om nu echt een keuze te maken en voor die ene keer eens naar mijn hart te luisteren. Want die was duidelijk: mijn hart ging voor de schoonheid, voor de elegantie, voor de prachtige woorden die er uit jouw mond komen. En ja, het hele jaar lang heeft mijn hoofd regelmatig gezeurd dat dit echt totaal niet praktisch was. Dat het tijdverspilling was. Maar ik luisterde niet en koos elke dag weer voor jou. En daar heb ik nooit spijt van gehad. Want wat heb je aan ‘praktisch’ als je er helemaal niet blij van wordt?
En daarom vier ik vandaag dat ik precies een jaar geleden volmondig voor jou heb gekozen, Frans en Engels ten spijt. Oh lieve DuoLingo, ik hoop met jou Italiaans te blijven leren voor een nog veel langere tijd.
📷 2016, Sorrento. Waar ik mijn eerste Italiaanse woordjes leerde en mijn fascinatie voor deze prachtige taal begon.